breviloquiumn (genitive breviloquiī or breviloquī); second declension
Second-declension noun (neuter).
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | breviloquium | breviloquia |
genitive | breviloquiī | breviloquiōrum |
breviloquī1 | ||
dative | breviloquiō | breviloquiīs |
accusative | breviloquium | breviloquia |
ablative | breviloquiō | breviloquiīs |
vocative | breviloquium | breviloquia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).