breviloquiumn (genitive breviloquiī or breviloquī); second declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | breviloquium | breviloquia |
| genitive | breviloquiī | breviloquiōrum |
| breviloquī1 | ||
| dative | breviloquiō | breviloquiīs |
| accusative | breviloquium | breviloquia |
| ablative | breviloquiō | breviloquiīs |
| vocative | breviloquium | breviloquia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).